Trouwen? Of jagen?
Onze eerste keer in Argentinië zijn we er voor gewaarschuwd. Door onze Spaanse leraar José. Hij vertelde ons dat we met 100% zekerheid zouden kunnen verwachten dat we regelmatig door mannen nageroepen zouden worden.
Hij vertelde ons ook dat wat nageroepen wordt soms van hoge poëtische waarde is (of van andere waarde, zoals je wilt). Zoiets als “je ogen zijn zo mooi dat ik er graag in zou willen verdrinken”. Of “alleen met jouw schoonheid om me heen kan ik de wereld aan”.
Zijn advies was om altijd te blijven lachen, ook als de poëtische waarde ver te zoeken was en ook als je totaal niet begrijpt wat ze nou eigenlijk bedoelen.
Vandaag was zo’n moment. We sloegen af, een rustige straat in waar net een man van in de 40 door zijn kompaan werd opgehaald. Terwijl hij instapte, fietsten wij voorbij en zijn ogen vielen bijna uit zijn kassen. Hij riep ons nog wat na maar ja, wij waren inmiddels al weer buiten hoorbereik.
Te verwachten was dat we door de man ingehaald zouden worden. Natuurlijk met het raampje open; natuurlijk met de man half uit het raampje hangend. Tijdens het passeren, riep hij ons iets toe. Maar nu was de auto te snel en konden we het maar half horen.
We vingen er wel iets van op. Want in de stroom van woorden verstonden we allebei “casar (trouwen)” of “cazar (jagen)”. Gezien het enthousiasme en wetende wat mannen bezig houdt, houden we het er op dat hij graag met ons gejaagd zou hebben. Hè jammer dat we onze jacht-outfit niet bij ons hebben. Hebben we normaal altijd.
