Finale nadert
Nog maar een paar dagen te gaan en dan spelen we (jaja, WE) de finale. De finale van het WK-voetbal 2010.
Bij iedereen die het heeft meegemaakt, roept het herinneringen op aan de verloren finales tegen Duitsland en Argentinië. Hoewel ik nog wel weet dat ik de finale tegen Duitsland heb gezien, kan ik me die niet meer zo goed herinneren. Het schot – in de laatste minuut – tegen de paal van Robbie Rensenbrink in de finale tegen Argentinie echter wel. Wat een spanning. En dat op twaalf jarige leeftijd.
Het is niet zo gek want ik ben er mee opgegroeid. We keken met de hele familie naar deze wedstrijden. Beelden van een volle woonkamer van één mijn zussen flitsen voorbij.
Ook andere beelden, en gedachten flitsen door mijn hoofd. Over mijn moeder, die er ook intens van zou hebben genoten. Van mijn moeder die mist dat Nederland voor de derde keer in de finale staat. En strak als we wereldkampioen zijn, kan dat er in dit rijtje bij.
Is het vreemd dat gedachten aan mijn moeder verbonden zijn aan dit WK? Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat ik niet de enige in mijn familie ben die de verbinding maakt. Blijkbaar hoort voor ons onze moeder er gewoon bij. En is het een teken van ons verdriet dat we haar nog zo graag en vooral bij het dit grote succes erbij hadden willen hebben.
