Stoom afblazen
Deze blogtekst is eigenlijk meer voor mezelf en voor Ellu. Het doel is dat we wat stoom kunnen afblazen. Het is een wonder dat we het kookpunt nog niet bereikt hebben. Hoewel er wel al wat tranen zijn gevloeid. Wat is er aan de hand? Wel, we komen morgenochtend aan zonder onze fiets. Die staat namelijk nog gewoon in Vientiane. En dat terwijl we dachten dat het allemaal goed geregeld was. Beter was het geweest wanneer we naar ons gevoel hadden geluisterd; beiden hadden we er een slecht gevoel over maar de noodzaak om op een vlucht naar Bangkok te zitten en wel zo snel mogelijk was wat ons dreef.
Bij een goed uitziend, modern reisbureau die reizen over de hele wereld boekt, stapten we vol goede hoop naar binnen. We werden er vriendelijk verwelkomd en eigenlijk was er al vrij snel de mogelijkheid om op een vlucht mee te kunnen naar Bangkok. Niet meer op deze dag maar wel morgenmiddag. Omdat we nog in afwachting waren van nieuws van mijn broer hebben we de boeking nog opengelaten. We hebben ook uitgelegd waarom en dat begreep degene die ons hielp goed.
Ook hebben we uitgelegd dat het belangrijk is dat onze fiets mee kan. Dat onze fiets een hele grote fiets is waar we met z’n tweeën opzitten. Ik heb zelfs nog aangegeven hoe lang hij is. En Ellu heeft nog gevraagd of we met een groot vliegtuig gaan. Het antwoord was steeds “geen probleem”. Omdat we behoorlijk wat ervaring met vliegmaatschappijen in combinatie met tandem hebben, hebben we zelfs expliciet gevraagd toen we later op de dag de boeking deden, of ze aan Lao Air wilden melden dat het om een grote fiets gaat en dat we garantie willen dat de fiets mee kan. In eerste instantie werd dat niet nodig gevonden maar na aandringen, werd aan ons verzoek voldaan. Ze zouden het vragen en het ons de volgende dag bij het ophalen van de tickets laten weten. Maar benadrukten ze nog eens “het is echt geen probleem”.
Blij met dit ticket en blij met het regelwerk later op de dag van de alarmcentrale om ons nog op de Lufthansavlucht van vanavond (Thaise tijd) 23.55 uur te krijgen, gingen we een redelijke nacht tegemoet. Ook de ochtend ging aardig snel voorbij omdat we vooral bezig zijn geweest met herpakken en verpakkingsmateriaal vinden voor Lien Masjien. Rond half 1 waren we op het Internationale vliegveld van Laos.
Daar begonnen we – enorm op tijd voor een vlucht van 16.30 uur – met Lien Masjien klaar te maken voor de reis. Na een dik uur komt er iemand van Lao Air op ons af – we staan dan al de hele tijd in het volle zicht met onze enorm opvallende grote oranje tandem – om te vragen of we met Lao Air vliegen. “Ja” zeggen we. Niet wetende dat met dat antwoord de rest van de dag één grote ellende wordt. Want de tandem kan echt niet mee. De vliegtuigen van Lao Air zijn te klein dus het past gewoon niet. Waarop wij vragen hoe het dan kan dat het reisbureau heeft gezegd dat het totaal geen probleem is en dat ze dat ook nog met Lao Air hebben gecheckt. Het is alsof we tegen een muur praten want het enige dat steeds wordt teruggezegd is dat het niet kan. Er wordt niet meegedacht, er wordt niet meegeleefd. Eigenlijk wordt er gewoon niet geluisterd. Het is ons probleem!
Wanneer we dan eindelijk in het kantoor van Lao Air staan, volgt door een ander persoon een zelfde maar dan nog onbeschoftere behandeling. Geëmotioneerd leg ik hem de situatie uit. Ik vraag hem met opgeheven handen wat ik kan doen. Waarop hij antwoord dat hij dat niet weet en dat hij en Lao Air ook niets kan doen. Ik moet het reisburo maar bellen. Waarop ik zeg dat ik geen telefoon bij de hand heb. Uiteindelijk – het kost enorme moeite – oppert hij dat hij ze kan bellen. Dank u!
Het meisje van het reisburo is “solly, solly”. Ik leg haar uit dat ik niet weet wat ik moet doen en dat ik me redelijk gestresst voel nu ik naar huis MOET maar hoor dat de fiets niet mee kan. Dat begrijpt ze, zegt ze. Na enig heen en weer gepraat met de meneer van Lao Air krijg ik de telefoon weer in mijn handen gedouwd zonder dat hij iets zegt of me aankijkt of me iets uitlegt. Mijn klomp breekt wanneer ze tegen me zegt dat ze toch echt niet wisten dat het om een hele grote fiets ging. Ze dachten dat het om één fiets ging, die natuurlijk wel past. Oh nee, ze dachten dat het om 2 fietsen ging voor 2 personen. ONGELOOFLIJK! We hebben het notabene zo’n beetje met de hele zaak over die grote fiets gehad en nu wordt het verhaal zo gedraaid dat zij het niet wisten, en daarmee is het dus ons probleem. Een oplossing heeft ze echter wel: de vliegtuigen van Thai Airways zijn groot genoeg. Ze kan met hen mee (tegen betaling) naar Bangkok. Er is even een zucht van verlichting.
Die maar kort duurt want de man van Lao Air maant ons om de fiets mee te nemen naar de afdeling “cargo”. Ellu gaat want ik kan deze man wel zijn nek omdraaien (wat zij nadat ze met hem meegaat later ook kan). Terwijl Ellu in haar eentje Lien Masjien meeneemt, loopt hij in noodtempo en rechte lijn over grasveld, randen en goten naar de afdeling “cargo” toe. Hij kijkt niet om en steekt geen hand uit om Ellu te helpen. Ellu kan hem nauwelijks bijhouden. Dan ordert hij haar om te wachten. Pas als Ellu aandringt, vertelt hij op wie en waarom.
Bij de afdeling “cargo” wordt Mien op een weegschaal getild en zonder pardon losgelaten. Ze valt anderhalve meter naar beneden. En dat is het punt waarop Ellu in woedende tranen uitbreekt en ze de huid volscheldt. Wat een disrespect, wat een lompheid en wat een onbehulpzame zooi is het hier.
Wanneer Ellu na lange tijd weer terugkomt, is geregeld dat Lien Masjien met de vlucht van 11 ‘s avonds meegaat naar Bangkok. Ellu heeft aangegeven dat onze aansluitende vlucht om 23.55 is en dat we de fiets. niet zelf kunnen ophalen. Dat is geen probleem. Iemand anders kan hem naar de vlucht van Lufthansa vervoeren. We gaan er al vanuit dat het gezien het tijdsbestek niet zal lukken en kaderen al in dat ze pas een dag later met een Lufthansa vlucht mee zal gaan.
In Bangkok gaan we naar Thai Airways om te bespreken hoe dit geregeld gaat worden. Daar worden we gelukkig door twee hele vriendelijke en behulpzame vrouwen geholpen. Hun nieuws is echter niet zo leuk. De fiets moet door de douane heen en kan alleen door ons worden opgehaald. Ze kan dus niet even door iemand anders naar Lufthansa worden gebracht. Maar ja, dat is Ellu in Vientiane niet verteld. Na veel uitzoekwerk (en ze doen er echt hun best voor) is het beste advies dat ze kunnen geven om gewoon naar Nederland te gaan en het van daaruit te regelen. Helemaal op van alle gedoe lukt het ons om in ieder geval snel in te checken voor de vlucht naar huis. Nu achter de douane komt er wat rust. We gaan het laatste traject van de reis in. We zijn bijna thuis. We zijn bijna bij mijn moeder.
