De ontdekking van ……

Het is al weer een paar nachten geleden maar het staat in ons geheugen gegrift. Het guesthouse in Andouang Tuek! Onze slaapplaats na onze eerste fietsdag in Cambodja, door de Cardemom Mountains.

De fietsdag was een lange fietsdag. Dat wisten we van te voren. Een dag van meer dan 100 kilometer door heuvelachtig gebied. Ook een zeer hete dag vooral op de momenten dat we in slakkengang een steile heuvel aan het beklimmen waren. Het was ook een mooie dag want op een rustige weg fietsten we door de jungle van de Cardemom Mountains. Met voortdurend jungle geluiden om ons heen.

Toch waren we blij dat we onze bestemming rond 5 uur eindelijk bereikten. 10 kilometer voor de eindstreep werden we namelijk nog verrast door een enorme steile klim. Terwijl we al moeite hadden om de benen rond te blijven draaien. Deze klim hakte erin maar het vooruitzicht van een koude douche hield ons op de been.

Van de buitenkant zag het guesthouse er redelijk uit maar de binnenkant was een behoorlijke tegenvaller. Onze kamer was een houten hok met bed en tafel erin. Op zich geen punt maar aan de poepjes op het bed en de stoffige fan te zien, was de kamer in geen tijden schoongemaakt. De eerste behoefte lag echter bij een douche. Ook dat zag er niet veel beter uit: een donker hol met 2 tonnen water. Ondanks dat was de “douche” wel lekker. We werden in ieder geval schoon en het koude water was heerlijk verfrissend.

Na de douche was de volgende behoefte om wat te eten. We liepen de straat op maar doordat overal afval lag (echt overal), nodigde dat ons niet uit tot het nuttigen van een maaltijd bij een eetstalletje langs de kant van de weg. Meer was er ook niet, want Andouang Tuek is niet meer dan huizen langs de snelweg aan de rivier. In ons guesthouse braken we ons noodrantsoen aan: crackers met smeerkaas van Fred & Ed en soepstengels gedoopt in de nutella.

Om 6 uur ging de elektriciteit aan. Omdat de fan op de gang het niet deed, bleef er geen andere keuze over dan op ons bed te gaan liggen. Daar deed de stoffige fan het namelijk wel. De poepjes werden van het bed geveegd en muggennet naar beneden geklapt. Daarmee regende het een nieuwe lading keutels. Het muggennet zat ook vol met gaten en stonk dus hier kwam ons eigen muggennet goed te pas. Onder ons eigen muggennet en op ons eigen laken en met onze eigen sloopjes installeerden we ons zelf. De fan blies de warme lucht rond maar alles beter dan niets. Verder was het een kwestie van op ons rug stil blijven liggen.

Dat deden we ook. We wilden sowieso niet zoveel bewegen omdat anders ons laken zou verschuiven en we met onze lijven op het vieze bed zouden komen te liggen. Dat wilden we te allen tijden voorkomen. Na een paar uur van dommelen viel ineens het licht en de fan uit. Het was 10 uur en het leek alsof een dikke deken over ons heen werd gegooid. Geen koele bries, geen verplaatsing van warme lucht. Helemaal niets. Behalve de geluiden van beestjes. Doordat de fan was stilgevallen, hoorden we ineens allerlei andere geluiden. Geluiden die er op leken te wijzen dat het gebouw onder ons afgebroken werd. Geluiden van allerlei dieren die een enorme lol hebben. Geluid ook van een ritselend plastic zakje. Ons plastic zakje!

Gewapend met mijn hoofdlampje beschijn ik de zak en zie daar degene die ons bed heeft volgescheten: een rat. Een rat die langs Ellu d’r beha naar beneden kruipt, een randje onder de tafel naar de muur neemt op 60 centimeter afstand van ons bed en dan uit de lichtbundel verdwijnt. Fijn! Ook later horen we hem of één van zijn andere vriendjes weer. Ellu kiest ervoor om haar ogen dicht te houden. Ze wil het niet zien want pas als je het ziet, dan is het er echt.

We zijn blij wanneer de hanen kraaien en de zon op komt. We mogen zo opstaan. Weg uit dit hok en naar de volgende plaats met in ieder geval iets betere accomodatie.

Romantisch onderkomen in Andouang Tuek

2 Responses to “Het lijkt heel romantisch”