De koning is dood; leve de koning
Gisteravond was ik uit eten. Bij het afsluitende kopje koffie moest ik meteen aan de koffie van de Coffee Company denken. Koffie, zo lekker; daar kunnen vele restaurants, cafeetjes alleen maar van dromen. Koffie waar ik bijna lyrisch van word. Wat is dat goed gedaan zeg: de combinatie van het concept van Starbucks met échte goede koffie. Niet te geloven dat ze al in 1996 begonnen zijn. Niet te geloven dat ik pas sinds de lente dit jaar van hun bestaan weet!
Denken aan de koffie van de Coffee Company doet ook meteen denken aan de koffie van Starbucks. Koffie, die je eigenlijk geen koffie mag noemen. Ok, ik weet het: Ellu en ik waren enorme fans van Starbucks. Het hypen van de naam hebben ze daar dan ook goed gedaan. En het concept is goed: lekker zitten in luie stoelen, gratis WiFi, lekkere koeken voor erbij. En aangezien er in Amerika buiten de deur vrijwel geen lekkere koffie te krijgen is, maakt Starbucks tot een zeer aantrekkelijk alternatief. Bij gebrek aan beter: woest aantrekkelijk. In het land der blinden is éénoog koning, toch? Dat is ook meteen ons excuus voor onze terugkerende bezoeken aan Starbucks, zodra het Starbucks-logo maar enigszins in beeld was.
Starbucks zou echter nog veel van de Coffee Company kunnen leren. Van de manier waarop de koffie wordt gemaakt en van het feit dat de koffie altijd lekker is. ALTIJD! En niet zoals bij Starbucks de ene keer wel lekker maar de andere keer een grote bak duur slootwater. Nu waren we al redelijk fan af aan het einde van onze 6 maanden in Noord-Amerika maar nu ik weet van het bestaan van de Coffee Company is Starbucks compleet van zijn voetstuk gevallen. De Starbucks op Utrecht CS zal ik dan ook niet bezoeken. Op Schiphol drink ik nog liever een goedkopere slechte bak koffie ergens anders. Ja, Starbucks is definitief ten onder gegaan. Lang leve de Coffee Company! (En voor thuis is dat Nespresso).
